Daar stond ik dan op dinsdag 28 augustus, na zeven maanden hard werken. Een twintigtal mensen liep mondjesmaat het theater van NHL Hogeschool binnen. Geen volle zaal, ondanks mijn aankondiging op Facebook. "Ha, alleen maar mooi," beredeneerde ik. "Een volle zaal is ook eigenlijk veel te eng." Op deze plek zou ik - zo stoer als ik ben - wel even het resultaat van mijn afstudeerproject presenteren. Een idee dat begon als 'gewoon een leuk project' groeide onderweg al snel uit tot een project met enorm veel persoonlijke betekenis. De gedachte hoe anderen op het resultaat zouden reageren maakte me daarom behoorlijk zenuwachtig. Na een halfuur presenteren keek ik verwachtingsvol naar de gezichten in de zaal. "Erg onder de indruk." "Je zou echt een productieteam moeten samenstellen, want deze film moet worden gemaakt." "Geweldig voor vertoning op scholen." "Toegankelijke poort naar verhalen uit de geschiedenis." "Een mooie aanvulling op Van Dis." "Mooie visuele stijl en manier van vertellen." Zo luidden de eerste reacties.
Mijn oma, over wie het verhaal gaat, zat op de voorste rij en knikte vol overtuiging. "Is dat echt mijn stem?" vroeg ze. De twee beoordelende docenten verlieten de ruimte om te bespreken of ik geslaagd was. Ze kwamen terug en deelden mede dat ik bij deze afgestudeerd was. Blij, trots en voldaan was ik, klaar voor een nieuw avontuur!
[Tumbang betekent 'omvallen' in het Indonesisch en
vertelt het verhaal van een tachtigjarige vrouw, geboren in de stad
Magelang op Midden-Java. Haar kleurrijke geschiedenis - die
helderblauwe, maar ook pikzwarte periodes kent - brengt haar naar het
nu, waar zij te maken krijgt met de eerste verschijnselen van de ziekte
van Alzheimer. De
film is in dit moment nog in ontwikkeling en zal op een later moment
volledig in productie gaan.]
Bekijk mijn presentatie-previewfilmpje op YouTube!
Bekijk mijn afstudeerpresentatie op Prezi!
Bekijk de eerste scène van Tumbang op Vimeo!
No comments:
Post a Comment